Otpor talasa tokom plivanja

Otpor talasa tokom plivanja nastaje kada različitidelovi tela (glava, ramena, kukovi, stopala) seku vodenu površinu i izazivaju poremećaj protoka vode oko tela plivača, a „linija“ dodira vode i vazduha nije prava .

Tokom kretanja tela plivača kroz vodu, formira se vodeni talas. Ispred, iza i pored tela nastaju manji ili veći talasi, koji se razlikuju po svom nastanku. Ispred plivača, talasi nastaju kao rezultat vršenja pritiska tela na onu masu vode sa kojom se njegovo telo sukobljava. Dok pliva pod vodom, telo plivača potiskujući čestice podjednako na sve strane ne stvara talasanje, dok se plivajući na površini čestice potiskuju prema dole i na stranu, a od onih čestica koje bi se kretale prema gore nastaju talasi. Talasi pored i iza plivača nastaju kao posledica trenja između vodenih čestica i tela plivača. Da bi se ovaj otpor bolje analizirao potrebno je pratiti karakter protoka vode u toku plivanja. Veličina ovog otpora zavisi od položaja tela plivača, veličine tela koje gura vodu ispred sebe tokom plivanja, kao i brzine plivanja. Što je veća površina kojom plivač gura vodene Čestice, veći je otpor talasa. Plivač početnik ili slabiji plivač koji ima loš položaj tela u toku plivanja, vrši neracionalne pokrete, te se formiraju veći talasi, a samim tim i veći talasni otpor. Kod plivača sa boljom plivačkom tehnikom, uticaj ovog otpora je mnogo manji nego kod plivača sa lošijom tehnikom.

Kada se telo plivača nalazi dublje u vodi, uticaji otpora talasa su minimalni. Sa druge strane, plivačima su na raspolaganju mehanizmi za njegovo smanjenje ili potpuno neutralisanje kao što je navedeno za ronjenja nakon starta i okreta, kao i dobra tehnika plivanja, koja omogućava kontinuitet propulzije (izostanak ubrzanja), dobar položaj tela sa minimalnim vertikalnim i lateral ni m pomeranjima, koordinisan rad ruku i nogu i njihova aktivnosti u horizontalnoj ravni. Uočavajući značaj sile otpora talasa na brzinu plivanja, težeći da se obezbede što optimalniji uslovi za plivače u svakoj plivačkoj stazi, Svetska plivačka federacija je propisala standarde dubine ipimenzija bazena, dimenzije i profil pruga koje odvajaju plivačke staze i si.

Bilo je pokušaja da se utvrdi doprinos otpora trenja, otpora talasa i čeonog otpora u ukupnom otporu na telo plivača .

Bixler et al (2007) utvrdili su da otpor trenja čini četvrtinu ukupnog otpora kada je plivač na dubini, gde je otpor talasa zanemarljiv. Preostali otpor čini čeoni otpor.

Pri brzini od 2.5 m/s na površini, doprinos ukupnom otporu, otpora talasa je najmanje 40%, dok pri brzini od 2.0 m/s i na dubini od 0.4m doprinos otpora talasa je samo 15% .

Toussaint (2001) je utvrdio da doprinos svakog otpora ponaosob na ukupni otpor zavisi od brzine plivanja. Pri sporom plivanju, otpor trenja je značajan, jer mala brzina vodenih čestica dozvoljava laminarno kretanje oko tela. Kada se brzina plivanja poveća, pritisak se povećava na glavi plivača, a smanjuje iza njegovih nogu.