Disanje u tehnici kraul
Disanje je tokom plivanja od izuzetne važnosti i to zbog: izmene vazduha, kontinuiteta plivanja, ritma plivanja i položaja tela plivača. Disanje jc jedan od najzahtevnijih elemenata prilikom obuke, kao i tokom plivanja veČ naučene tehnike.
Disanje za vreme plivanja(disanje u tehnici kraul) ima ritmičan i (dis)kontinuiran karakter, jer sc tokom plivanja diše sa prekidima, u određenom ritmu. Za razliku od disanja na kopnu, plivač mora da razmišlja kada će udahnuti, a kada izdahnuti, dok je disanje na površini, automatizovano biološkim osobinama organizma.
Glava plivača se za vreme plivanja nalazi u produžetku kičmenog stuba, sa licem na površini vode i zatvorenim disajnim putevima. Upravo ovaj položaj pravi najviše nelagodnosti i nesigurnosti tokom plivanja. Pravilno disanje tokom plivanja se karakteriše položajem glave u horizontalnoj ravni sa rotacijom oko uzdužne ose kako bi se oslobodili disajni putevi (usta i nos), a bez narušavanja horizontalnog, stream Ime položaja. Da bi plivač mogao udahnuti, on mora jako dobro koordinirati rotacije trupa i zaveslaje sa rotacijom glave. Tačnije, da bi bio efikasan tokom plivanja, plivač nastoji da tokom udaha obezbedi koordinirane rotacije ramena, trupa, kukova. Udah se vrši na strani ruke koja je završila provlak, tačnije kada se ruka nalazi u fazi otiskivanja. Još jedna mogućnost disanja tokom plivanja je podizanje glave na gore što bi za posledicu imalo grubo narušavanje horizontalnog položaja plivača, spuštanje kukova i nogu u dubinu, a što uzrokuje povećanje čeonog otpora. Ovaj način plivanja se može koristiti kod iskusnih plivača, sa automatizovanim načinom disanja, kao vežba u trenažnom procesu kada želimo da povećamo čeoni otpor i da plivaču otežamo plivanje nogama.
Može se reći, da postoje dva mehanizma disanja tokom plivanja: (1) način kontinuirani izdah i (2) izdah nakon zadrške.
Prvi način disanja(disanje u tehnici kraul) je kontinuiranog “karaktera i karakteriše ga postupak kada nakon udaha, vraćanjem lica u vodu, sledi lagano izduvavanje vazduha kroz nos ili usta . Od velike je važnosti da plivač oseti kojom brzinom je potrebno ispustiti vazduh, kako ne bi ostao bez daha tokom plivanja. Ova tehnika disanja se primenjuje prilikom obuke neplivača kao navikavanje na disanje tokom plivanja tj. kao prelazni oblik disanja koji bi trebao da se završi naučenim disanjem sa zadržavanjem daha.